Τα δικά μας παραμύθια

Στην τρίτη τάξη και στο μάθημα της Μελέτης Περιβάλλοντος...

Μάθαμε να δουλεύουμε ομαδικά για να κατεβάζουμε περισσότερες ιδέες 

και να φτιάχνουμε τα δικά μας παραμύθια.

«Κάποτε υπήρχε ένας δήμος που τον έλεγαν Δήμο Τεμπελούπολης. Κανένας πολίτης δεν ενδιαφερόταν για τίποτα, δεν έκαναν τίποτα ούτε για ένα σακί γεμάτο λεφτά. Τίποτα δεν τους ενδιέφερε, μόνο καθόντουσαν στο σπίτι τους και έβλεπαν τηλεόραση όλη μέρα κάθε μέρα.

Ούτε να ζήσουν για πάντα. Τα παιδιά όμως έβγαιναν έξω κι έπαιζαν κάθε μέρα. Μα οι μεγάλοι ακόμη κάθονταν στο σπίτι τους. Όλοι έλεγαν πως τα παιδιά ήταν τρελά. Όλοι τους φώναζαν να μπουν μέσα να δουν λίγη τηλεόραση. Τα παιδιά είχαν θυμώσει πολύ.

Ξαφνικά μια μέρα τα παιδιά ξύπνησαν νωρίς – νωρίς και έξω απ’ τα παράθυρα έκαναν επανάσταση. Έτσι ανάγκασαν τους μεγάλους να βγουν έξω. Όταν βγήκαν οι μεγάλοι έξω, παρατήρησαν πόσο βρώμικη ήταν η πόλη τους. Τότε αποφάσισαν να καθαρίσουν. Καθάριζαν, καθάριζαν, αλλά δεν έφτανε. Δεν κόπιαζαν αρκετά.

Ύστερα από αυτό κατάλαβαν ότι δεν μπορούν να ζουν έτσι και άλλαξαν. Αποφάσισαν να ενδιαφέρονται. Δούλεψαν όλοι μαζί κι έφτιαξαν τόσο ωραία την πόλη τους, που την ονόμασαν Ομορφούπολη»

Δανάη, Νικολέτα

«Κάποτε υπήρχε ένας δήμος που τον έλεγαν Παναγιώτη. Κανένας πολίτης δεν ενδιαφερόταν για τίποτα, δεν έκαναν τίποτα ούτε για τον εαυτό τους. Αυτοί αφού δεν τους ένοιαζε τίποτα κάνανε αυτά: βάζανε φωτιές, κάνανε ανοησίες και σπάγανε τα σπίτια

ούτε για τις οικογένειές τους δεν τους ένοιαζαν. Άρα δηλαδή ήταν μια καταστροφική πόλη. Δεν τους ένοιαζαν ούτε τα φυτά.

 Όλοι έλεγαν ότι αυτοί οι άνθρωποι ήταν τεμπέληδες και δε θα είχαν κάνει ποτέ την πόλη τους πεντακάθαρη και υγιή και θα την κράταγαν βρώμικη και απαίσια.

Ξαφνικά μια μέρα κατέβηκε ένας Θεός και τους είπε να είναι καθαροί και καλοί με την πόλη τους και να μην τη βρωμίζουν και να βοηθάνε τον δήμο τους.

Τότε όλοι ήταν καθαροί και πρόσεχαν την πόλη τους, τα φυτά, τα μαγαζιά, τις οικογένειές τους και το κυριότερο τον Δήμο Παναγιώτη.

Ύστερα από αυτό κατάλαβαν ότι δεν μπορούν να ζουν έτσι και άλλαξαν. Αποφάσισαν να ενδιαφέρονται. Δούλεψαν όλοι μαζί κι έφτιαξαν τόσο ωραία την πόλη τους, που την ονόμασαν Ομορφούπολη»

Παναγιώτης, Παναγιώτης

«Κάποτε υπήρχε ένας δήμος που τον έλεγαν Ντεμπέλη. Κανένας πολίτης δεν ενδιαφερόταν για τίποτα, δεν έκαναν τίποτα ούτε για να βοηθήσουν τη φύση: πέταγαν σκουπίδια στους δρόμους, δε μάζευαν τις ακαθαρσίες των ζώων τους

ούτε για την πόλη τους: δε φρόντιζαν τα πάρκα τους ούτε τους κήπους τους.

 Όλοι έλεγαν ότι σε αυτή την πόλη θα γίνει καταστροφή, αλλά συνέχιζαν να μην τους ενδιαφέρει.

Ξαφνικά μια μέρα έπιασε μια μπόρα.

Τότε οι δρόμοι πλημμύρισαν, νερά μπήκαν μέσα στα σπίτια και στα μαγαζιά τους. Έπαθαν μεγάλη καταστροφή.

Ύστερα από αυτό κατάλαβαν ότι δεν μπορούν να ζουν έτσι και άλλαξαν. Αποφάσισαν να ενδιαφέρονται. Δούλεψαν όλοι μαζί κι έφτιαξαν τόσο ωραία την πόλη τους, που την ονόμασαν Ομορφούπολη»

Αλέξης, Ιάσονας

Κάποτε υπήρχε ένας δήμος που τον έλεγαν Ασχημούπολη. Κανένας πολίτης δεν ενδιαφερόταν για τίποτα. Δεν έκαναν τίποτα ούτε για τα σκουπίδια που υπήρχαν στους δρόμους, στις πλατείες, στα πάρκα και στις παιδικές χαρές ούτε για τη σωστή λειτουργία της δημοτικής βιβλιοθήκης των δημοτικών θεάτρων, των πολιτιστικών χώρων και των συλλόγων. Όλοι έλεγαν «Αχ! Πώς καταντήσαμε έτσι; Μας έπνιξαν τα σκουπίδια, όλες οι πλάκες των πεζοδρομίων έχουν σπάσει και δεν μπορούμε να περπατάμε με ασφάλεια. Τις πλατείες δεν τις χρησιμοποιούμε, τα παιδιά δεν παίζουν και τα φυτά…

Ξαφνικά μια μέρα έπιασε δυνατή βροχή. Οι σωλήνες γέμισαν σκουπίδια και τότε οι δρόμοι έγιναν ποτάμια. Τα σπίτια πλημμύρισαν και οι άνθρωποι προσπαθούσαν να σώσουν ό,τι μπορούσαν. Τότε μικροί και μεγάλοι κινδύνεψαν να χάσουν τη ζωή τους. Αργότερα άρχισαν να σκέφτονται τις αιτίες καταστροφής.

Ύστερα από αυτό κατάλαβαν ότι δεν μπορούν να ζουν έτσι και άλλαξαν. Αποφάσισαν να ενδιαφέρονται. Δούλεψαν όλοι μαζί κι έφτιαξαν τόσο ωραία την πόλη τους, που την ονόμασαν Ομορφούπολη»

Μαρία

Κάποτε υπήρχε ένας δήμος που τον έλεγαν Άνω Κάτω. Κανένας πολίτης δεν ενδιαφερόταν για τίποτα. Δεν έκαναν τίποτα ούτε για την καθαριότητα ούτε για τα πεζοδρόμια. Όλοι έλεγαν ότι η πόλη αυτή ήταν βρώμικη και επικίνδυνη. Δεν υπήρχαν παιδικές χαρές και μύριζε άσχημα από τους γεμάτους κάδους. Οι λακκούβες στους δρόμους ήταν πολλές και τα πεζοδρόμια ήταν στενά.

Ξαφνικά μια μέρα μια ομάδα παιδιών, ενώ πήγαινε στο σχολείο, κατέβηκαν στον δρόμο για να αποφύγουν ένα σωρό από σκουπίδια που βρίσκονταν στο πεζοδρόμιο. Τότε έπεσαν σε μια μεγάλη λακκούβα του δρόμου και δεν μπορούσαν  να βγουν παρά μόνο όταν ήρθε η πυροσβεστική.

Ύστερα από αυτό κατάλαβαν ότι δεν μπορούν να ζουν έτσι και άλλαξαν. Αποφάσισαν να ενδιαφέρονται. Δούλεψαν όλοι μαζί κι έφτιαξαν τόσο ωραία την πόλη τους, που την ονόμασαν Ομορφούπολη»

Χαριτίνη